Alışmak Üzerine-2

Bir önceki yazımda alışma üzerine yazmıştım. Yazıyı yazdıktan sonra biraz daha dikkat ettim nelere alıştığıma daha doğrusu neleri sıradanlaştırdığıma… Ölüm mesela… Ölümü o kadar sıradanlaştırmışız ki gözümüzün önünde biri ölse neredeyse ona bile kayıtsız kalacağız.

Körfez Savaşı örneğin… Körfez savaşı CNN den yayınlanan bir savaş olarak tarihe geçmiştir. Muhakkak ki zamanında Körfez Savaşı’nı teknolojinin de sayesinde canlı olarak izlediniz. Geceyi gündüzü çeviren füzeleri, silahlardan çıkan ateşi izlemişsinizdir televizyonlarda… Tıpkı bir film izler gibi izlemedik mi o savaşı. Bir yanda bir muhabir bir kameraman bir maçı anlatırcasına bir savaşı anlatıyor, beri yanda ekranın karşısında biz elimizde tabiri caizse patlamış mısır ABD-Irak maçını izliyorduk… İzlemiyor muyduk? Bir filmden ne farkı vardı ki hem izlenen hem de izleyenler açısından… İşte bakın bizler buna ALIŞTIK zamanla. İzlemeye alıştık. Ölümü savaşı sıradanlaştırdık ta ki ölüm bize ya da yakınlarımızdan birine çatana, ateş düştüğü yeri yakar sözünü yaşayana kadar…Amerika Bağdat’a girdiğinde de canlı yayın vardı ve ben de izlemiştim Saddam’ın heykelinin yıkılışını. Sonra Saddam’ın yakalanışı ve sonra idamını da izledim. Hep izledim ve kılım bile kıpırdamadı. Ne var ki altı üstü bir diktatör asılıyordu işte. Bu kadar basitti maalesef ve birkaç gündür bu kez de Rusya Gürcistan arasındaki savaşı izliyoruz. Uçaklar kameralar önünde binaları bombalıyor aynı anda masum siviller ölüyor, kimisi kaçmaya çalışıyor ve biz ekranın diğer tarafından bunları izleyebiliyoruz. Beni bu sıradanlaştırma rahatsız ediyor günlerdir. Bu kadar da alışmak istemiyorum, hayatı bu kadar basite indirgemek acaba ne kadar mantıklı bilemiyorum ama ben böyle böyle her şeye tepkisiz ve alışmış bir birey haline gelmek istemiyorum.

Not:  Bu yazıyı ilk liparite.wordpress.com adresinde yayımlamıştım.