Mutluluk Bencilliği
Evet, benim uydurduğum bir şey bu. Bir arkadaşımın yazısına yorum yazarken aklıma gelmişti. İnsan mutluyken yazamıyormuş demiş. Katılmamak ne mümkün… İnsanoğlu, güzel şeylerin paylaşımı konusunda içten içe bir bencillik taşır. Sevinçler paylaştıkça artar, hüzünler paylaştıkça azalır denir. Denir denmesine de insanlar genelde üzgünken, dertli iken bunu başkaları ile paylaşıp azaltmak ister; şikayet eder, dert yanar. Aynı paylaşım mutlu iken o kadar yoğun yapılmaz.
İnsan çuıvaldızı kendine iğneyi başkalarına batırmalı’ dan hareket edip kendime bakıyorum. Evet, yazdıklarımın pek çoğunu üzgünken, dertliyken, düşünceli iken yazmışım. Şiir yazardım bir aralar hepsi melankoli kokan şiirler… Kederli,sitemkar yazılar…Şimdi geçti gitti onlar.. Çok geride kaldı.
İnsan mutlu iken de yazmalı, mutluluğunu paylaşmalı başkaları ile… BEN merkezli olmamak gerekir. Bencillik, insanın dönüp dolaşıp içine düşeceği kendi kazdığı bir tuzaktır. Bunu unutmamalı…
Not: Bu yazıyı ilk liparite.wordpress.com adresinde yayımlamıştım.
